Aysun Duran

Yalnızlıktan yakınırdım küçükken... Bencildim çünkü biraz. Paylaşmazdım oyuncaklarımı falan. Oyunlarda hep ben kazanmalıydım, mesela dayanamazdım kaybetmeye, oturur ağlardım. Cimriydim de, defterime yazmaya en üstten ve hani kırmızı çizgi olurdu ya paragraf yapabilmek için, işte ben hep o kırmızı çizginin içinden başlardım. Herkesle arkadaş da olamazdım.Çünkü pek çekilir bir arkadaş değildim açıkçası.Verdiğim ucu ertesi gün almak isterdim yada kalan 50 kuruşumu alabilmeliydim arkadaşımdan muhakkak. Gel zaman git zaman yalnız kaldım sonra pek arkadaşım olmadı tabii. 5-6 arkadaşım vardı samimi olduğum onlar da bilirlerdi benim huyumu zaten. Verdiğim uçları, not kağıtlarını falan dün senden ödünç almıştım diye masama getirir verirlerdi ve içimde işte o zaman inanılmaz bir rahatlama olurdu. Dışarıya çıkmayı da sevmezdim evdeydim hep yaz tatillerinde. Yaz tatili kitabımı yaz başlamadan bitirdiğimden canım sıkılmaya başlardı. El atarimi oynar,kitap okur,evcilik oynardım kendi kendim...

Çok ara verdim halbuki düzenli yazıcam diye başlamıştık değil mi? Erteledikçe erteledim ve eksik kaldı buralar hep. Çok düşündüm, gerçekten emek vererek yazayım diye ama gerçekten zaman aldılar ve hala bitmiş değiller yazılarım, tez zamanda bitirebilirim umarım. Neyse anlatılacak çok şey var aklımda olan kesik kesik çok şey ve böyle şeyler geldikçe heyecanım daha da bir artıyor hemen bir kağıt kalem bulup yazasım geliyor. Sonrada yapmam gereken dersler aklıma geliyor ve velhasıl yarım kalıyor yazılanlar.