Aysun Duran

Hüzünlenmek ve üzülmek arasında derin bir fark var deneyimleyebildiğim kadarıyla. Üzülmek daha çok isyan etmeye yakın bir çizgideyken, hüzünlenmek kendini Allah'a teslim etmek, kabullenmek ama yine de karşılaşılan bir zorlukta çatlamış olan aralıktan sızan suya engel olamamak gibi. Ne suyun akmasına mani olabiliyorsun ne de o çatlağı tamamen kapatabiliyorsun. Suyun usul usul gidişini izliyorsun ve Allah'a teslim olduğundan, bu çatlağın canını çok yakamayacağının da bilincindesin. Hatta bu açılan çatlağın içindeki suyun, sana hayırlı bir yolu gösterebileceğinin ümidindesin. Yolun sonunda feraha erebileceğini, bu aralığın senin bu dünyandaki günahlarına bir nefes kapısı olabileceğini biliyorsun. Hatta dümdüz bir yolda gidip O'na bu denli yönelemeyecek olmaktansa, içindeki bu çatlaklarla ve sızıntılarla yaşamaktan mutlu bile oluyorsun, düşündükçe. Kararan kalbinin temizlenmesi için vesile olarak görmeye başlıyorsun. İşte bu yüzden bir kez daha hamdolsun sana Rabbim, hamdol...

Çok şey oldu buraya yazmadığım, yazamadığım zamanlarda. "Zor" diyebileceğim zamanlardan geçtim, geçiyorum. Ama hamd ediyorum ve Rabbimin beni terk etmediğini bir kere daha anlıyorum. O bizimle. Böyle düşününce de tüm zorluklar kolaylaşıyor. O'na teslim olup, derdini unutmaya başlıyorsun. Tam hüzünlendiğim anlardaysa, karşıma üst üste öyle misaller çıkarıyor ki, sanki üzülme der gibi, duyuyorum seni der gibi. Seni çok seviyorum Rabbim, sen de beni çok sev, sevdiğin kullarından eyle beni ve sevdiklerimi. Bu zor zamanlardan da hayırlısıyla geçebilmeyi nasip et, bize ahiretimizi unutturma...