Aysun Duran

Öğretmenler bir çocuğun hayatının şekillenmesinde son derece önemli kişiler bence ama ne yazık ki, bir çoğunu tenzih ederek söylemeliyim ki, çoğu öğretmen hayat gayesinin vermiş olduğu yükle bu rollerini unutuyorlar ve adeta sıradan bir devlet memuruymuşcasına mesai saatlerinin bitip eve gidip bir an evvel okuldan uzaklaşmak derdinde oluyorlar. Ve bu sırada da karşılarına gelen öğrencilerin hayatına dokunabilme fırsatını kaçırıyorlar. Mesela arada aklıma geliyor ilkokul dönemimdeki hocalarım ve bana karşı tutumları aradan 12 yıl geçse bile hala aklımdalar. Bir keresinde dersteyiz ve benim de aklıma bir fikir gelmiş. Yıl sonunda tiyatro oyunu yapmak istiyorum arkadaşlarımla. Bunun için de bir tiyatro metni gerekli ve ben de eve geldiğimde heyecanla sınıftaki rol vereceğim arkadaşlarıma göre diyaloglar yazıyorum defterime. Ertesi günde bakın bunları yazdım, sen bu rolde oynar mısın diyorum, al oku metnini diye defteri veriyorum teneffüste. Sonra bir bakmışım  derste elden el...

Selam blogcum! Şöyle bir yazdıklarıma bakınca, dışarıdan okuyan birinin izlenimlerini düşündüm. Ne kadar kasvetli, ne kadar mutsuzluklarla dolu yazılar diyebilir belki. Desin de, haksız sayılmaz. Çünkü gerek kendimdeki, gerek hayatımdaki yahut gözlemlemelerimdeki eleştirel tarzdaki denemeler oluyor buradakiler. Deneme diye başladım bu bloga yazarken ama kimi zaman bu tarzın dışında kaldım galiba. Olsun çok mühim değil bence orası. Bence bir blog yazarındaki en önemli özellik devamlılık. Çünkü ben de bir yerden denk gelip okuduğum bloglarda sona doğru gidildikçe biten, bilmem kaç yıldır yazılmayan bir blog görünce aklıma, yazarın tembelliğinden ya da içerik bulamamaktan yazmıyor olduğu ihtimalinden çok acaba başına bir şey mi geldi ihtimali beni hüzünlendiriyor. O yüzden ben de mümkün olduğunca ve hayatta olduğum sürece Allah izin verirse bu blogu bırakıp gitmeyi düşünmüyorum. Belki de benim gibi okuyucularında aklına bu ihtimal geliyordur, bilemiyorum ama uzunca bir süre burada y...

İletişim halindeyken, kendimi en rahat hissettiğim, bir sonraki cümlemde nelerden bahsetsem, şunu desem yanlış anlar mı, bunu söylesem benim hakkımda başka bir fikre kapılır mı, konu nasıl ilerler, ne dersem de muhabbet döner gibi sorulara,kaygılara lüzum bulmadığım iki gurup insan oluyor hayatımda. Biri çocuklar, biri yaşlılar. Bıkmadan usanmadan, karşımdakinin niyetini anlamaya çalışmadan fütursuzca, konuşabildiğim, zamanın nasıl aktığını anlamadığım bu iki insan gurubunu çok seviyorum. Onlarla geçirdiğim zamanda konunun nasıl ilerlediğinin bile farkına varmıyorum. Genelde soru soran taraf ben ve çoğunlukla yanıt almaya çalışan taraf da ben olarak ilerliyor muhabbetlerimiz. Bu iki gurup da sorulara yanıt vermekten oldukça memnun oluyorlar nedense. Sanırım ilgilenildiklerini hissetmeleri, kendilerini de iyi hissettiriyor. Allah rahmet eylesin, babaannemle ve dedemle öyle konuşurduk ki. Kendi annesi olmasına rağmen Babama bile fenalık gelirdi bizim uzun muhabbetlerim...

Icimde bir sey var. Nasil tarif edebilecegimi bilmiyorum fakat dilim dondugunce anlatmak istiyorum bu duyguyu. Sanirim yazdikca ben de daha iyi anlamis olacagim. Bir zaman geliyor, elime hayir edebilmek icin bir firsat geciyor. (Allah kabul etsin maksadim kendimi iyi bir insan olarak gostermek degil. Bunun için vermiyorum bu ornegi. ) O hayri Allah nasip ederse gerceklestiriyorum fakat sonrasinda daha fazla sey yapmak adina olan dusuncelerimi bir yanim engelliyor. Ne yalan soyleyeyim, sanki icimdeki bir duygu "tamam, abartma, bu kadar yeter iste"  diye frenleyerek ve ustelik bu frenlemeye de hakli bahaneler bulmaya calisarak beni rahatlatmaya calisiyor. Ben de bu icimden coskun bir sekilde gelen iyilik yapma gudusu ve "tamam, abartma ya da boşver basina is alma" gibi duygular arasinda gidip geliyorum.  Itiraf etmem gerekirse sanirim icimde olan cimrilik bunlara engel oluyor. Sadece maddi anlamda degil. Manevi anlamda da cimri sayilabilecek biriyim denilebili...