Nefsimin Cimri ve Bencil Tutkulari

Icimde bir sey var. Nasil tarif edebilecegimi bilmiyorum fakat dilim dondugunce anlatmak istiyorum bu duyguyu. Sanirim yazdikca ben de daha iyi anlamis olacagim.

Bir zaman geliyor, elime hayir edebilmek icin bir firsat geciyor. (Allah kabul etsin maksadim kendimi iyi bir insan olarak gostermek degil. Bunun için vermiyorum bu ornegi. ) O hayri Allah nasip ederse gerceklestiriyorum fakat sonrasinda daha fazla sey yapmak adina olan dusuncelerimi bir yanim engelliyor. Ne yalan soyleyeyim, sanki icimdeki bir duygu "tamam, abartma, bu kadar yeter iste"  diye frenleyerek ve ustelik bu frenlemeye de hakli bahaneler bulmaya calisarak beni rahatlatmaya calisiyor.

Ben de bu icimden coskun bir sekilde gelen iyilik yapma gudusu ve "tamam, abartma ya da boşver basina is alma" gibi duygular arasinda gidip geliyorum.  Itiraf etmem gerekirse sanirim icimde olan cimrilik bunlara engel oluyor. Sadece maddi anlamda degil. Manevi anlamda da cimri sayilabilecek biriyim denilebilir.

Iste bu cimrilik duygumu neredeyse hemen hemen her alanda hissediyorum hayatimin. Yeni biriyle mi tanisiyorum, ona karsi anlatabileceklerimden, kendimle ilgili bilgi vermekten mumkun oldugunca kaciniyorum.

Alisveris mi yapacagiz, mumkun oldugunca az sey alma derdine girdigim zamanlarda almam gerekenleri bile unutuyorum. Kendimi hep mumkun oldugunca az sey almaya programlamaya calisiyorum. Yalan yok, kimi zamanlarda -sanirim bu duygunun tepkisi olarak- abartarak alisveris yapiyorum.

Bazen oluyor yaptigim iyiliklerde bu cimrilik duygusu beni esir almiyor nedense. Bir an bile aklima gelmeden yapabiliyorum.

Ama bazen...

Sanirim beni en cok korkutan kisisel alanima girilecek olmasi. Yani beni bu kabugumdan alikoyabilecek seyler yapmaktan korkuyorum.

Ne yalan soyleyeyim, mesela evimde misafir agirlamaktan da, bir yere misafirlige gitmekten deli gibi korkuyorum. Komsu ziyaretlerini bosverdim, akraba ziyaretleri bile kulfet geliyor cogu zaman.

Bilmiyorum ama sunu da soylemek gerek ki hicbir zaman paylasimci biri olmadim. Mesela ilkokulda arkadasim kirmizi kalemini unuttugunda ona kirmizi kalemimi verdigim icin ogretmenim kizardi. Alistirmayin sonra bilerek getirmiyorlar kirmizi kalemlerini. Paylasmayin ki onlara da ders olsun bir daha unutmasinlar derdi.

Zil calinca kalem ve defterlerinizi masanin uzerinde birakmayin ki calinmasin derdi. Bu huy oyle icime islemis ki, universitede bile siramda kalem, silgi birakmazdim hicbir zaman.

Ya da annemin bu beslenmelerin hepsini bitireceksin dediginde, sirf bitmis olmasi icin arkadaslarimla paylasmam benim laf duymamak icin yaptigim bir bencillik miydi yoksa sadece evden beslenmesi konulmayan kisilerle paylasmam benim iyi niyetimin mi gostergesiydi. Hangisi agir basar emin degilim. Sonucta eve gidince de yemeyip hepsini arkadasima verdigimi soylerek saflik yapan da bendim.

Bilemiyorum iste blogcum. Yaziyorum ama inan bendeki bu hissi cozebilmis degilim ama belki su ayetler cevap olur bana.

Sevdiginiz seylerden Allah yolunda harcamadikca iyilige asla erisemezsiniz. (Al-i Imran 3/92)

Gerçekten, insan, 'bencil ve haris' olarak yaratıldı. (Mearic Suresi, 19)

Kim nefsinin 'cimri ve bencil tutkularından' korunmuşsa, işte onlar, felah (kurtuluş) bulanlardır. (Haşr Suresi, 9)

Bu benim nefsimle olan mucadelem sanirim. Bakalim bendeki hangi duygu daha baskin gelip kazanacak ve ben bu icimdeki bencillik ve cimrilik duygusundan nasil kurtulabilecegim, zaman gosterecek.