Büyüdükçe...

Nedense üzüldüğün şeyler gittikçe azalıyor...
Eskiden kırıldığın mevzulara tepkisiz kalıp umursamayabiliyorsun ya da alındığın insanlar şimdi gelseler bi'şey olmamış gibi konuşmaya devam edebileceğini hissediyorsun.

Dert diye taktığın şeylerin gerçekte dert olmadığını görmeye başladığın için belki de.
Ölüm gibi bir gerçeğe giderek ne kadar da yaklaştığından da olabilir.

Etrafında gördüğün insanların gerçek anlamda 'bir var bir yokmuş'çasına kaybetmenden belki taktığın şeyler giderek azalıyor.

Artık dert ettiğim bir aydır mayalanan yoğurdumun bu son iki haftadır neden bir türlü tutmaması oluyor mesela. Sahi neden tutmuyor çözemedim bir türlü, halbuki mayamı da değiştirdim ama herhalde sütte bi'şey var, neyse.

O eskiden karamsarlıktan, insanların davranışlarından alınıp-kırılan, gelecek kaygısından ölüp biten Aysun yok.

Kuşlar misali, Rabbim'in beni de nimetsiz bırakmayacağını biliyorum.

“Eğer siz Allah'a hakkıyla tevekkül etseniz, kuşların sabah aç çıkıp akşam tok döndüğü gibi sizi rızklandırırdı” (İbni Mace: 4164)


İçimi böyle kötü düşüncelerle sıkmaktan, bunaltmaktan uzak tutmaya çalışıyorum.

Çayıra, çimene, dağa, taşa vurunca kendini, insan daha iyi anlıyor gereksiz tasalarını.

Karnının doyması, sağlığının yerinde olması ve sevdiklerinin var olması(her ne kadar uzakta olsalar bile) hamd edebilmemiz için büyük gerekçelerden.