Ana içeriğe atla

Sınavlar, Hedefler,Hayaller ve Beklentiler




 Selam blogcum! 
Bu aralar epey rahatladım.Vermem gereken sınavları hamd olsun verebildim ve kısa süreliğine de olsa tembelliğin keyfini sürdüm diyebilirim. Yalnız üzerimde ders çalışmanın verdiği tatminiyet duygusundan yoksun kalmak biraz garip hissettirdi, bu tembellik sürecimde.  Zaten başka bir hedef için yeniden çalışmaya başlıyorum. Bu seferki çalışmam daha sıkı olmalı, bakalım becerebilecek miyim?

Bu arada sınavlardaki tedirginliğimi, yapamaz mıyım acaba sorusunu oldukça aştığımı fark ettim. Daha çalışmaya başlamadan motivasyonumu kaybedip, başarmamın çok zor olduğunu düşünerek, zorla da olsa, az da olsa çalışırdım. Gel gör ki bunu henüz farkedebiliyorum. Her yeni bir sınav maceramda eskiden ne kadar da hiç çalışmadığıma şaşırarak, nasıl böylr bir disiplinsizlikle bu yaşıma kadar geldim bilmiyorum. Hayır öyle zekiyim canım ayaklarından değil, kastetmek istediğim, bilakis kendimin farkındayım, ortalama bir zekadayım. Tabii eşim gibi, zamanında derece yapmadığı sınav kalmayan bir insanla aynı evde yaşayınca bu farkındalığım çoğu zaman ortalama zeka altında olduğum kanısına da kaymıyor değil :D

Lafı çok uzattım ama demek istediğim, küçük küçük belirlenen hedefler ve bu hedefler karşısında başarı kazanmamız, bir sonraki daha büyük başarılara adım atmamız için zemin hazırlıyor. Yani kendimize direkt büyük bir hedef belirlemektense, bu hedefi bir puzzle gibi düşünüp parçaları toplamayı başardıktan sonra birleştirmeyi denersek daha kolay olabilir diye düşünüyorum.

Ki bu konuda kendime en büyük eziyeti eden bir insandım ve bunun bunalımını çok yaşadım. Kendime her zaman büyük büyük hedefler koydum, kişisel gelişim kitaplarını da okuduğum bir dönemde ve tarih dersinden aldığım milliyetçilik duygumun coşmasıyla, sınıfta ileride ne olmak istiyorsun sorusuna "Cumhurbaşkanı olmak istiyorum" dediğimde bana kahkahalarla gülen arkadaşlarımın hepsini gırtlaklamak istemiştim o an :D

Şu an olsa ben de kahkahalarla gülerim tabii ama demek istediğim, hayalime giden yol için yapabileceklerimi düşünmeden sadece isteyerek bir yere varınılmıyor.

Öyle hayallerim vardı ki küçükken, hatta heyecanlanıp kaba bir taslağını bile çizmiştim.
Ailemin doğup büyüdüğü köye belediye başkanı olarak ya da bir hayırsever olarak bir sürü proje tasarlamış bir de resmetmiştim.

İstihdam için nasıl bir ortam oluşturabilirim, kız çocuklarını okul uzakta diye okula göndermeyen babalar için köyde bir lise kurarım diyordum. Çocuklar için bir lunapark, gençler için halısaha, bir de meslek kursları başlatarak insanlara meslek edindirme çalışmalarım olacaktı. O kadar heyecanlanmıştım ki bu fikir aklıma geldiğinde, sanki o an köyümüze gitsem hemen bir yerlerden başlayarak bu hayalimi gerçekleştirebilmek için gereken o azmi içimde bulabilirdim.


Ya da bir başka hayalim, bitirme tezimi bir yarışmada sunabilecek kadar iyi bir iş ortaya çıkarmaktı ama nerede. Evdeki hesap çarşıya tabii ki uymadı ve bunu da gerçekleştiremediğim için kendimden de git gide ümidimi kestim. Ve zamanla bu döngü özgüvensizliğe dönüştü. Gerek kendimi başkalarıyla kıyaslamam, neden istediğim yerde değilim diye sorgulamam, çalışmadan, azmetmeden kolayca erişebileceğime öyle inanmışım ki. Hayallerim için nerden başlamalıyım, nasıl bir yol izlemeliyim demeden sadece büyük büyük kurduğum hayaller 20 yaşıma girdiğim zamanlarda elimde patlamıştı ve ben ne yapacağım şimdi, işsiz kalırsam ne yaparım, nasıl iş bulurum, zaten istediğim yerde değilim ve beklentimin çok altında olduğum için kötü bir yerde olduğumu zannedip, kendi içimde insanlara hissettirmemeye çalışarak uzun süre kendimi mutsuz etmiştim.

Bu arada namazlarımda aksatmadığım yıllardır dilimden düşmeyen dualar vardı her zaman. Bunlardan biri de iş bulabilmemle alakalıydı. Ve binlerce kez hamd olsun ki, okulum bitmeden, diplomamı elime almadan ve üstelik kendi çabamla bir iş bulabilmiş olmak, para kazanmaya başlamak bana öyle iyi geldi ki. Bu kendimi kötü hissetmeme sebebiyet veren sorularıma da son vermeme vesile oldu diyebilirim. Hepsi dualar sayesinde diyorum ya başıma gelenlerin, hamd olsun öyle...


Yorumlar

  1. Deniz G.15 Mart 2017 10:24

    Ne kadar güzel bir yazı olmuş, en güzeli de insanın kendine kendi hatalarını söyleyebilmesi..

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Epey Zamandan Sonra

Ne kadar zaman olmuş blog'uma uğramayalı, Aslında hep aklımdaydı ama vakit ayıramadım, üşendim belki de bi'şeyler yazmak için.. Belki de özel kalsın diye paylaşmak istemedim bilemiyorum. Bahsetmeye bir yerden başlamak gerekirse, bir yıl öncesinde gerçekleşmesi, kısa vadede imkansız diye baktığım kararlar aldım. Öncesinde bir erkek arkadaşım bile olmamışken, bir yıl dolmadan, tanışıp evleniverdik Eşimle... Rabbim'e binlerce hamd olsun ki, bu kısa vadede nasıl çok özel biri olduğunu görebildim... Bana çok kıymet veren, her manada mutluluğumu, şahsi mutluluğundan önde tutan, şefkatle ve en önemlisi merhametle sevebilen biri... Rabbim ondan Razı Olsun İki Cihanda da. Hamd olsun, düğün dernek işleri derken bitiverdi hepsi.. Sonrasında balayı için Kaş' a uçtuk. Sakin, kalabalıktan uzak, çok şirin ve manzarasına hayran olduğumuz bir butik oteli tercih ettik. Antalya Havalimanına epey uzakta olması sebebiyle araba kiralamadan ulaşımın pek uygun olmayacağ...
2 yorum
Devamı

Nefsimin Cimri ve Bencil Tutkulari

Icimde bir sey var. Nasil tarif edebilecegimi bilmiyorum fakat dilim dondugunce anlatmak istiyorum bu duyguyu. Sanirim yazdikca ben de daha iyi anlamis olacagim. Bir zaman geliyor, elime hayir edebilmek icin bir firsat geciyor. (Allah kabul etsin maksadim kendimi iyi bir insan olarak gostermek degil. Bunun için vermiyorum bu ornegi. ) O hayri Allah nasip ederse gerceklestiriyorum fakat sonrasinda daha fazla sey yapmak adina olan dusuncelerimi bir yanim engelliyor. Ne yalan soyleyeyim, sanki icimdeki bir duygu "tamam, abartma, bu kadar yeter iste"  diye frenleyerek ve ustelik bu frenlemeye de hakli bahaneler bulmaya calisarak beni rahatlatmaya calisiyor. Ben de bu icimden coskun bir sekilde gelen iyilik yapma gudusu ve "tamam, abartma ya da boşver basina is alma" gibi duygular arasinda gidip geliyorum.  Itiraf etmem gerekirse sanirim icimde olan cimrilik bunlara engel oluyor. Sadece maddi anlamda degil. Manevi anlamda da cimri sayilabilecek biriyim denilebili...
10 yorum
Devamı

Çocuklar Ve Yaşlılar

İletişim halindeyken, kendimi en rahat hissettiğim, bir sonraki cümlemde nelerden bahsetsem, şunu desem yanlış anlar mı, bunu söylesem benim hakkımda başka bir fikre kapılır mı, konu nasıl ilerler, ne dersem de muhabbet döner gibi sorulara,kaygılara lüzum bulmadığım iki gurup insan oluyor hayatımda. Biri çocuklar, biri yaşlılar. Bıkmadan usanmadan, karşımdakinin niyetini anlamaya çalışmadan fütursuzca, konuşabildiğim, zamanın nasıl aktığını anlamadığım bu iki insan gurubunu çok seviyorum. Onlarla geçirdiğim zamanda konunun nasıl ilerlediğinin bile farkına varmıyorum. Genelde soru soran taraf ben ve çoğunlukla yanıt almaya çalışan taraf da ben olarak ilerliyor muhabbetlerimiz. Bu iki gurup da sorulara yanıt vermekten oldukça memnun oluyorlar nedense. Sanırım ilgilenildiklerini hissetmeleri, kendilerini de iyi hissettiriyor. Allah rahmet eylesin, babaannemle ve dedemle öyle konuşurduk ki. Kendi annesi olmasına rağmen Babama bile fenalık gelirdi bizim uzun muhabbetlerim...
Yorum Gönder
Devamı

Oje

buz mavisi rengindeki ojemi fark ettim az evvel. uzun zamandır kullanmamaktan mütevellit arka köşelerde kalıvermiş. beğenerek almıştım halbuki. ama nedense sonradan bir tuhaf gelmeye başladı rengi. sıkıldığımı düşündüğüm, hatta niye almışım ki bu rengi diye söylendiğim anlar oldu. pişman oldum ve yalnız bıraktım onu. yine de atmaya kıyamadım, eski yaşanmışlıklarımızın hatırına. ondan vazgeçtiğimi sandığım zamanlarda, karşılaştığım farklı tonlardaki mavi ojelerimi alırken onu unutmaya başladığımı hatırlıyordum. şimdi de uzun zamandır sürmediğim tırnaklarıma yeniden sürmek istedim ojelerimi. hangisini sürsem derken, kenarda kıyıda kalan, az kullandıklarımdan süreyim de ziyan olmasın istedim. derken bizim buz mavisi takıldı gözüme. iyi dedim, kullanayım da bitsin. tırnaklarımın üzerine fırçayı ilk sürdüğüm ana kadar hala endişe vardı. ya beğenmezsem? aman canım siliveririm gider diye düşündüm. derken ilk katı sürmeyi bitirdim, hala bir memnuniyetsizlik ol...
Yorum Gönder
Devamı

Hayırlı Eş...

Gecen is yerinde bir ogle yemeginde konusu acilmisti evliligimin. Simdiki yapilan evliliklere gore erken bir evlilik olarak goruluyor sanirim ki, merak ediliyor. En cok sorulansa, o kadar kisa surede birbirimize nasil guvenebildigimiz, sirrinin ne oldugu oluyor. Oysa kismetten baska cevap veremiyor insan. Cunku hakikaten Allah'in nasip etmesinden baska bir sey degil basimiza gelenler. O kadar kisa surede birbirimize isinabilmemiz, guvenebilmemiz, iliskimiz icin onlarca fedakarlik yapip ve bir onlarca kadar riski goze alip evlilige kadar gelebilmesinin ozel bir formulu falan yok. Fakat dusunuyorum da, yaklasik bir bucuk yil kadar evvelinde yasadigim karamsarliklar, korkular, belirsizlikler hepsi ne kadar da uzagimda kalmis dualarimin sayesinde. Ha illa bir formul bekleniyorsa, dua'dan baska bir secenek gelmiyor aklima. Ozellikle anne baba duasi... Onlarin dualarini aldigimin o kadar farkindayim ki, yasadigim cogu seyin yolunda gitmesinin, olmaz dedigim seyletin oluverm...
2 yorum
Devamı

Duvarlar

Sustu. Sonra da yazdı hep. Ergenlik dönemindeki buhranlarında da bu böyleydi, 9 yaşındayken günlüklerine başladığında da. 20'sine geldiğindeyse hala aynıydı... O zamanlar mahallede pek akranının olmayışı böyle yapmıştı belki de onu. Ya da aylak adamlığındandı.  Arada sırada yakınsa da, o bu durumdan memnundu ya da itiraf edemese de, memnun olduğuna kendisini ikna etmeye çalışıyordu. Karşılaştığı insanlar böyle yapmaya itmişti onu belki de. Belki de koyduğu bu duvarlarla, onların kendisine daha az zarar verebileceğini düşünüyordu. Kısmen haklıydı da. Artık insanlar tarafından daha az inciniyordu, söyledikleri yalanları, vaat ettikleri boş hayalleri daha az duyuyordu ve artık insanlar tarafından aldatılmıyordu ama duvarın arkasında tek   başınaydı . Bu tek başınalığın üstesinden gelebilmek için de, oyuncaklarına, kitaplarına, resimlerine ve günlüklerine veriyordu kendini. Tüm bunların da mutlu olmak için yeterli olmadığını o da anlıyordu. ...
Yorum Gönder
Devamı

Kendinle Kalırsın

İzlemek için sonraya sakladığım filmlerdendi Forrest Gump. Ve bugün de ancak sıra gelebildi ona. Filmin bir sahnesinde, çözümleyemediği dertlerindenden sonra, içinden birdenbire gelen koşma isteğiyle dünyayı turlarken buluyordu kendini. Ben de sıkıntımın olduğu zamanlarda, birilerinden çok beni benim anlayacağımı düşündüğüm için hemen kendimle randevulaşırım. Bu randevularımda, kendimle muhakememi yaparken diğer insanları gözlemlemeyi de çok severim. Hasılı kelam, en iyi fırsat da tempolu yürüyüşlerim oluyor. Kalabalık caddelerden geçerken başka, tenha dar sokaklardan geçerken başka insanlar, başka başka düşünceler. Sonuysa hep aynı. Hep kendinle kalma'ya çıkan yollar... O caddelerden, o sokaklardan kimi zaman hüzünle, kimi zaman sevinçle, kimi zaman umutla da geçsek, hep kendimizle kalıyoruz. Umutlarımızı, hayallerimizi birileri üzerinde bırakmamak gerek. Bir gün onların da o başka insanlardan olabileceği ihtimalini unutmamak gerek. Ve onlar başka insanla...
14 yorum
Devamı

Deniz

yüzme bilmediğim halde boyumu aşan bir derinlikte karadenizin yükselen dalgalarına rağmen sadece ona sarılmaktı güven ve her halükarda oradan sağ salim çıkacağımı bilmekti. şimdilerdeyse az bulabildiğim çoğu kez yitirdiğim bu duyguyu beyhude bir çabayla başka insanlarda arayıp, bulamayınca da yalnızlık diye afillendirmekti belki de. belki de yanlış bir denizde, yanlış kişilere sarılıyor olmaktı sorun. sorun belki de bendim hala. çünkü ben bu yaşıma rağmen hala yüzmeyi bilmiyordum. ve bu yüzden alışamamışım bir türlü yükselen dalgalara... alışamadığım yükselen dalgaların yanı sıra dokunamadığım uzaklıklardaki dubalarsa aşmamam gereken engellerdi, hayatımın sarı çizgileriydi, ben başka denizler görmek isterken ve onlardan ötesi yoktu bana. oysa onlardan olmak, öteki olmak o kadar yakındı ki bana. şimdiyse kulaç atmayı becermiş gibiydim yalnız kalmak zorunda olunca. bedenime ahtapot misali doladığım kulaçlarımla bazen batmayı, nefessiz kal...
Yorum Gönder
Devamı