Ana içeriğe atla

Yenilgileri Kabul Edebilmek

 Olumsuzluklarımla başa çıkamadığım zaman, görmezden gelemeyen, sürekli onları düşünüp gereksiz  yere tasalanan insanlardanım.

 Sanki o sorunu düşünmezsem, sorumsuz, vurdum duymaz bir karaktere bürünecekmişim gibi geliyor.. Halbuki sorunu düşündüğüm gibi çözümü için de bir şeyler düşünsem pekala sorun kalmayacak ama, bende öyle olmuyor işte.

Düşündükçe kararıyor içim... Karardıkça bunalıyorum ve o karanlık, diğer işlerime de gölge olmaya başlıyor, onlar da aksıyor ve derken böyle bir fasit dairede buluyorum kendimi...

Bu evrede kendimi motive edemiyorum. Birinin söylediği söz, benim düşüncelerimden çok daha değerli bir hal alıyor...
Okuyamıyorum, izleyemiyorum, dinleyemiyorum, düşünemiyorum, içimdekileri aktaramıyorum...
Sanki öylece yığılmış gibiler içimdekiler, şekillendiremiyorum.
Cümlelerim seyrekleşiyor...
Tek odağım o oluyor, mutsuzlaşıyorum...

Mizacımın zayıflığından mı yoksa çok şükür ki dediğim, yaşamadığım hayal kırıklıklarını, yaşamaktan korktuğumdan mı böyle mutsuz oluyorum, henüz çözebilmiş değilim.

Endişem de bu yüzden aslında. Bi'şeyler tarafından, birileri yüzünden incinmeye korkuyorum.
Mücadele edip yenilmektense, en baştan çekilmeyi yeğliyorum, çünkü aslında ben yenilgiyi kabullenemiyorum.

Her başarısızlığımın sonucu da ağır geçiyor bu yüzden.

Öyle ki, bilgisayar oyunlarında bile ben böyleyim. Yenilgiyi hazmedemememden ötürü pek sevmem oyunları.
Rakibime yenik düşeceğimi sezdiğim anda bırakıveririm, vazgeçerim.

( Bu arada aklıma su super mario oyunundaki başarısızlığı için çıldıran kız çocuğu geldi :) evet ben tam da öyleydim. )

Küçüklüğümde de böyleydim hala böyleyim ama ileride de böyle olmak istemiyorum.

Küçüklüğüm diyince 5-6 yaşlarındayken annemle oynadığım oyun geldi aklıma. Neydi onun adı eş bulmaca mıydı. Böyle hayvan resimleri vardı kartların üzerinde, çiftlerini bulmaya çalışıyorduk ters şekilde kapalıyken..

İşte bir gün, onu annemle oynarken babam da dahil olmuştu bize. Derken ikisi de beni fena halde yeniyorlardı.
Benim tahminlerim tutmazken onlarınki ardı ardına denk geliyordu. Neredeyse oyun bitmek üzeriydi...

Hemen bağırmaya başladım, ağladım. Kabullenemedim. Bir şekilde, ağlayıp, sızlanmalarımdan sonra tamam sen yendin demek zorunda kalmışlardı.

Keşke öyle demeselerdi, keşke ağlayıp, sızlamaya devam etseydim. Etseydim ki yenilgilerin de varlığını kabullenebilseydim.

Fark ettim de bu ve buna benzer birçok anım olmuş. Ve ben ağlayıp, sızlamalarımla bir şekilde karşı tarafa yalancı zaferimi kabul ettirmeye çalışmışım. Aslında karşı taraftan çok, kendime kabul ettiremediğim yenilgimi...

Şimdiyse hazmetmek istiyorum tüm yenilgilerimi...
Başarısızlıklarımı, tembelliklerimi örttüğünü sandığım, üzerimdeki bu karanlık kisveyi yavaş yavaş atmak istiyorum...
















Etiketler:

Yorumlar

  1. Baran6 Aralık 2012 01:10

    hatalar yapmadan doğru yolun varlığını bulamayız,güçsüz duruma düşmeden güçlü olduğumuzu anlayamayız.yenilmeden yenemeyiz.


    YanıtlaSil
  2. Derya Özkan15 Aralık 2012 14:45

    Gayet insani duygular. Herkes biraz böyle. Ama daha az, ama daha çok. Beyin işleyebileceğinden daha kompleks olasılık hesaplarıyla karşı karşıya kaldığında stres yaşamaması mümkün değil. Yoksa hayat belirli ve sıradan olmaz mıydı ve biz de yüzlerce defa seyrettiğimiz ve artık heyecan duymadığımız bir filmi izlemenin sıkıntısı ve bunalımına benzer bir bunalıma düşmez miydik?

    YanıtlaSil
  3. Unknown19 Aralık 2012 00:40

    Kabullenebilmek kolay olmasa da hayatın bunlarla birlikte bir anlamı olduğunu, aslında tüm bu olumsuzlukların renk kattığını fark ediyor insan.
    Kimi zaman hayırlısı diyerek yoluna devam etmeye çalışıyor. Kimi zamansa devam edemeden oracıkta bekliyor...
    Mühim olansa orada takılı kalmamak. Onların önümüzdeki işlerimize takıntı olmasına engel olmak ama görmezden gelmemek...

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Epey Zamandan Sonra

Ne kadar zaman olmuş blog'uma uğramayalı, Aslında hep aklımdaydı ama vakit ayıramadım, üşendim belki de bi'şeyler yazmak için.. Belki de özel kalsın diye paylaşmak istemedim bilemiyorum. Bahsetmeye bir yerden başlamak gerekirse, bir yıl öncesinde gerçekleşmesi, kısa vadede imkansız diye baktığım kararlar aldım. Öncesinde bir erkek arkadaşım bile olmamışken, bir yıl dolmadan, tanışıp evleniverdik Eşimle... Rabbim'e binlerce hamd olsun ki, bu kısa vadede nasıl çok özel biri olduğunu görebildim... Bana çok kıymet veren, her manada mutluluğumu, şahsi mutluluğundan önde tutan, şefkatle ve en önemlisi merhametle sevebilen biri... Rabbim ondan Razı Olsun İki Cihanda da. Hamd olsun, düğün dernek işleri derken bitiverdi hepsi.. Sonrasında balayı için Kaş' a uçtuk. Sakin, kalabalıktan uzak, çok şirin ve manzarasına hayran olduğumuz bir butik oteli tercih ettik. Antalya Havalimanına epey uzakta olması sebebiyle araba kiralamadan ulaşımın pek uygun olmayacağ...
2 yorum
Devamı

Nefsimin Cimri ve Bencil Tutkulari

Icimde bir sey var. Nasil tarif edebilecegimi bilmiyorum fakat dilim dondugunce anlatmak istiyorum bu duyguyu. Sanirim yazdikca ben de daha iyi anlamis olacagim. Bir zaman geliyor, elime hayir edebilmek icin bir firsat geciyor. (Allah kabul etsin maksadim kendimi iyi bir insan olarak gostermek degil. Bunun için vermiyorum bu ornegi. ) O hayri Allah nasip ederse gerceklestiriyorum fakat sonrasinda daha fazla sey yapmak adina olan dusuncelerimi bir yanim engelliyor. Ne yalan soyleyeyim, sanki icimdeki bir duygu "tamam, abartma, bu kadar yeter iste"  diye frenleyerek ve ustelik bu frenlemeye de hakli bahaneler bulmaya calisarak beni rahatlatmaya calisiyor. Ben de bu icimden coskun bir sekilde gelen iyilik yapma gudusu ve "tamam, abartma ya da boşver basina is alma" gibi duygular arasinda gidip geliyorum.  Itiraf etmem gerekirse sanirim icimde olan cimrilik bunlara engel oluyor. Sadece maddi anlamda degil. Manevi anlamda da cimri sayilabilecek biriyim denilebili...
10 yorum
Devamı

Çocuklar Ve Yaşlılar

İletişim halindeyken, kendimi en rahat hissettiğim, bir sonraki cümlemde nelerden bahsetsem, şunu desem yanlış anlar mı, bunu söylesem benim hakkımda başka bir fikre kapılır mı, konu nasıl ilerler, ne dersem de muhabbet döner gibi sorulara,kaygılara lüzum bulmadığım iki gurup insan oluyor hayatımda. Biri çocuklar, biri yaşlılar. Bıkmadan usanmadan, karşımdakinin niyetini anlamaya çalışmadan fütursuzca, konuşabildiğim, zamanın nasıl aktığını anlamadığım bu iki insan gurubunu çok seviyorum. Onlarla geçirdiğim zamanda konunun nasıl ilerlediğinin bile farkına varmıyorum. Genelde soru soran taraf ben ve çoğunlukla yanıt almaya çalışan taraf da ben olarak ilerliyor muhabbetlerimiz. Bu iki gurup da sorulara yanıt vermekten oldukça memnun oluyorlar nedense. Sanırım ilgilenildiklerini hissetmeleri, kendilerini de iyi hissettiriyor. Allah rahmet eylesin, babaannemle ve dedemle öyle konuşurduk ki. Kendi annesi olmasına rağmen Babama bile fenalık gelirdi bizim uzun muhabbetlerim...
Yorum Gönder
Devamı

Oje

buz mavisi rengindeki ojemi fark ettim az evvel. uzun zamandır kullanmamaktan mütevellit arka köşelerde kalıvermiş. beğenerek almıştım halbuki. ama nedense sonradan bir tuhaf gelmeye başladı rengi. sıkıldığımı düşündüğüm, hatta niye almışım ki bu rengi diye söylendiğim anlar oldu. pişman oldum ve yalnız bıraktım onu. yine de atmaya kıyamadım, eski yaşanmışlıklarımızın hatırına. ondan vazgeçtiğimi sandığım zamanlarda, karşılaştığım farklı tonlardaki mavi ojelerimi alırken onu unutmaya başladığımı hatırlıyordum. şimdi de uzun zamandır sürmediğim tırnaklarıma yeniden sürmek istedim ojelerimi. hangisini sürsem derken, kenarda kıyıda kalan, az kullandıklarımdan süreyim de ziyan olmasın istedim. derken bizim buz mavisi takıldı gözüme. iyi dedim, kullanayım da bitsin. tırnaklarımın üzerine fırçayı ilk sürdüğüm ana kadar hala endişe vardı. ya beğenmezsem? aman canım siliveririm gider diye düşündüm. derken ilk katı sürmeyi bitirdim, hala bir memnuniyetsizlik ol...
Yorum Gönder
Devamı

Hayırlı Eş...

Gecen is yerinde bir ogle yemeginde konusu acilmisti evliligimin. Simdiki yapilan evliliklere gore erken bir evlilik olarak goruluyor sanirim ki, merak ediliyor. En cok sorulansa, o kadar kisa surede birbirimize nasil guvenebildigimiz, sirrinin ne oldugu oluyor. Oysa kismetten baska cevap veremiyor insan. Cunku hakikaten Allah'in nasip etmesinden baska bir sey degil basimiza gelenler. O kadar kisa surede birbirimize isinabilmemiz, guvenebilmemiz, iliskimiz icin onlarca fedakarlik yapip ve bir onlarca kadar riski goze alip evlilige kadar gelebilmesinin ozel bir formulu falan yok. Fakat dusunuyorum da, yaklasik bir bucuk yil kadar evvelinde yasadigim karamsarliklar, korkular, belirsizlikler hepsi ne kadar da uzagimda kalmis dualarimin sayesinde. Ha illa bir formul bekleniyorsa, dua'dan baska bir secenek gelmiyor aklima. Ozellikle anne baba duasi... Onlarin dualarini aldigimin o kadar farkindayim ki, yasadigim cogu seyin yolunda gitmesinin, olmaz dedigim seyletin oluverm...
2 yorum
Devamı

Duvarlar

Sustu. Sonra da yazdı hep. Ergenlik dönemindeki buhranlarında da bu böyleydi, 9 yaşındayken günlüklerine başladığında da. 20'sine geldiğindeyse hala aynıydı... O zamanlar mahallede pek akranının olmayışı böyle yapmıştı belki de onu. Ya da aylak adamlığındandı.  Arada sırada yakınsa da, o bu durumdan memnundu ya da itiraf edemese de, memnun olduğuna kendisini ikna etmeye çalışıyordu. Karşılaştığı insanlar böyle yapmaya itmişti onu belki de. Belki de koyduğu bu duvarlarla, onların kendisine daha az zarar verebileceğini düşünüyordu. Kısmen haklıydı da. Artık insanlar tarafından daha az inciniyordu, söyledikleri yalanları, vaat ettikleri boş hayalleri daha az duyuyordu ve artık insanlar tarafından aldatılmıyordu ama duvarın arkasında tek   başınaydı . Bu tek başınalığın üstesinden gelebilmek için de, oyuncaklarına, kitaplarına, resimlerine ve günlüklerine veriyordu kendini. Tüm bunların da mutlu olmak için yeterli olmadığını o da anlıyordu. ...
Yorum Gönder
Devamı

Kendinle Kalırsın

İzlemek için sonraya sakladığım filmlerdendi Forrest Gump. Ve bugün de ancak sıra gelebildi ona. Filmin bir sahnesinde, çözümleyemediği dertlerindenden sonra, içinden birdenbire gelen koşma isteğiyle dünyayı turlarken buluyordu kendini. Ben de sıkıntımın olduğu zamanlarda, birilerinden çok beni benim anlayacağımı düşündüğüm için hemen kendimle randevulaşırım. Bu randevularımda, kendimle muhakememi yaparken diğer insanları gözlemlemeyi de çok severim. Hasılı kelam, en iyi fırsat da tempolu yürüyüşlerim oluyor. Kalabalık caddelerden geçerken başka, tenha dar sokaklardan geçerken başka insanlar, başka başka düşünceler. Sonuysa hep aynı. Hep kendinle kalma'ya çıkan yollar... O caddelerden, o sokaklardan kimi zaman hüzünle, kimi zaman sevinçle, kimi zaman umutla da geçsek, hep kendimizle kalıyoruz. Umutlarımızı, hayallerimizi birileri üzerinde bırakmamak gerek. Bir gün onların da o başka insanlardan olabileceği ihtimalini unutmamak gerek. Ve onlar başka insanla...
14 yorum
Devamı

Deniz

yüzme bilmediğim halde boyumu aşan bir derinlikte karadenizin yükselen dalgalarına rağmen sadece ona sarılmaktı güven ve her halükarda oradan sağ salim çıkacağımı bilmekti. şimdilerdeyse az bulabildiğim çoğu kez yitirdiğim bu duyguyu beyhude bir çabayla başka insanlarda arayıp, bulamayınca da yalnızlık diye afillendirmekti belki de. belki de yanlış bir denizde, yanlış kişilere sarılıyor olmaktı sorun. sorun belki de bendim hala. çünkü ben bu yaşıma rağmen hala yüzmeyi bilmiyordum. ve bu yüzden alışamamışım bir türlü yükselen dalgalara... alışamadığım yükselen dalgaların yanı sıra dokunamadığım uzaklıklardaki dubalarsa aşmamam gereken engellerdi, hayatımın sarı çizgileriydi, ben başka denizler görmek isterken ve onlardan ötesi yoktu bana. oysa onlardan olmak, öteki olmak o kadar yakındı ki bana. şimdiyse kulaç atmayı becermiş gibiydim yalnız kalmak zorunda olunca. bedenime ahtapot misali doladığım kulaçlarımla bazen batmayı, nefessiz kal...
Yorum Gönder
Devamı