Aysun Duran

Yine yazamadım bu aralar. Sevgili blog'um demişken sevgili günlüğümü seninle aldatalı bayağı oldu değil mi? Bi'de böyle konuşurmuşçasına kafamdaki tüm tasavvursuzca düşünceli anlatmayalı... Sanırım 9 yaşımdaydım günlüğüme başladığımda. 3 yaşında okumayı söktüm,7 aylıkken mozart dinlerdim tarzında saçma bir giriş yapmak değil niyetim. Aslında artık yazarken böyle bi'niyetim de yok sadece samimice ve herhangi bir amaç olmadan kolayına kaçarak yazmak istiyorum..

Şöyle diyor Montaigne "insan halini" anlatırken ve o kadar çok kendimi buluyorum ki bu sözlerinde. Evrim kimilerine göre var kimilerine göre yok tartışılır bir konu elbet. Ama duyguların evrimleşmesi diye bir olayın olmadığının ispatıdır bu sözler. Yaşadığımız çağ ne olursa olsun hissettiklerimiz hep aynı. Çünkü, aslında insan her zaman insan... "Benim tek uğraşım kendimi incelemek.Başka işimde yok zaten.bakıyorum da öyle çürük taraflarım var ki dilim söylemeye zor varıyor.oturaklı neyim var?her an sendeleyip düşebilirim.gözlerim bir şöyle görüyor bir böyle. olduğumdan başka bir adamım sanki,yemekten sonra başka keyfim yerindeyse hava da güzelse kötü kişi değilim.ama bir şey canımı yaksın,asık suratlı,ters,yanına yaklaşılmaz bir adam olurum.Aynı atın yürüyüşü,bir rahat gelir bana bir rahatsız.aynı yolu bir uzun bulurum bir kısa;aynı biçim bir hoşuma gider bir gitmez.Bir gün her işe yatkınım bir başka gün hiçbir iş gelmez elimden.Bugün sevindiğim bir şeye yarın üzül