Aysun Duran

Benim için tekabül eden zaman olarak 15 yaşıma denk gelmektedir. ve masumiyetimi kaybettiğimi anlamama vesile olan da gördüğüm enteresan rüyamdır. Kazandığım anadolu lisesi evimizden uzakta olduğu için servis ile gidip gelirdim. ilçe çıkışlarında ve girişlerinde olmak üzere de iki tane toplu mezarlığa denk gelirdim. İstisnasız her gün, gidiş gelişlerde de aksatmamak üzere, tüm vefat edenler için dua eder, onlar için mağfiret diler, 3 fatiha ve 1 de ihlas surelerini okurdum. ellerimi de gizli gizli açardım etrafımda dikkat çekmemek için. dua bitiminde ellerimi yüzüme götürürken sanki yüzümü  ovuşturuyormuşum sansınlar diye de özen gösterirdim. Bir gece rüyamda, mezarlıkta bulunan beyaz renkte ve yemin ederim ki, şekliyle bile hala hatırımda olan bir varlık gördüm. Servisle giderken ona el sallıyordum, dualarıma devam etmemi istiyor ve bana teşekkür ediyordu. diğerleri başka şeylerle ilgilenirken ben başımı çevirmiş ona bakıyordum ve gülümsüyordum. aynı şekilde o

Sustu. Sonra da yazdı hep. Ergenlik dönemindeki buhranlarında da bu böyleydi, 9 yaşındayken günlüklerine başladığında da. 20'sine geldiğindeyse hala aynıydı... O zamanlar mahallede pek akranının olmayışı böyle yapmıştı belki de onu. Ya da aylak adamlığındandı.  Arada sırada yakınsa da, o bu durumdan memnundu ya da itiraf edemese de, memnun olduğuna kendisini ikna etmeye çalışıyordu. Karşılaştığı insanlar böyle yapmaya itmişti onu belki de. Belki de koyduğu bu duvarlarla, onların kendisine daha az zarar verebileceğini düşünüyordu. Kısmen haklıydı da. Artık insanlar tarafından daha az inciniyordu, söyledikleri yalanları, vaat ettikleri boş hayalleri daha az duyuyordu ve artık insanlar tarafından aldatılmıyordu ama duvarın arkasında tek   başınaydı . Bu tek başınalığın üstesinden gelebilmek için de, oyuncaklarına, kitaplarına, resimlerine ve günlüklerine veriyordu kendini. Tüm bunların da mutlu olmak için yeterli olmadığını o da anlıyordu. Üste