Çogu zaman gecmisi dusunuyorum, hayal kurmaktansa. Sanirim bu hayal kurup, hayal kirikliklarina ugramamayi yeglememden kaynaklaniyor. Ortaokul yillarimda saat 8-9 olur olmaz yataga gitmek için sabirsizlanirdim. Cunku uykuya dalmadan evvel bir suru hayal kurardim. Bazen huzunlu, bazen guzel hayallerle kimi zaman gulumser kimi zaman da kendimi fazla kaptirip aglardim. Mesela travmatik bir ani olan 99 depremi gibi bir afetle yeniden karsilassak ve Allah korusun annemi, babami kaybetsem ne yaparim, hayatima nasil devam ederim diye kurgulardim kafamda. Ayni sitede oturdugumuz rehber ogretmenimin kapisini calmayi dusunuyordum boyle bir acil durum sonrasi eylem planimda. Iyi bir kadin, iyi bir ogretmendi ustelik psikolojiden de anliyordu ve beni de evlat edinir gibi bir sekilde bakardi herhalde diye dusunurdum. Kardesim olduktan sonra anne-babamin Allah korusun olasi bir olumunde ne yapabilecegimi, okula gittigim zaman onu evde nasil tek basina birakabilecegimi dusunurdum. Tum bu
Yaşamı Denemeye Çalışırken Sevmek