Epeydir yazmıyordum düşünmekten. gerçi hala düşünüyorum ve hala yazasım yok ama bir elveda dememek de ayıp olur bunca yılın hatırına. boğazım düğümlü, gözlerim dolu dolu. bizimkiler içeride odadalar şu an. ben de umutsuzca, sürekli kaldığım dersin bütü için çalışıyorum. geçemezsem kafadan okulum uzadı. Ki ufak bir ihtimalle geçebilirim. hatta mucize. bak saat kaç oldu ama o mucize bulmadı beni. kaç saatler geçti üstelik. ağlayamıyorum da annemin görüş açısında olduğumdan. anlasın istemiyorum. anlarsa üzülür, gerçi sonradan elbet anlayacak, çok daha üzülecek. işte ben de buna üzülüyorum ya. en son hangi iyiliği yaptın diye soruyorum kendime. epey olmuş. hem de epey. iyi bir insan olarak gitmeyeceğim belli. ama bakarsın mucize orada gerçekleşir? bilmem ki. belki de artık mucizelere gerek yoktur, yok olacaksam.