Aysun Duran

Yazmalı dedim. Kalbime sığmayanların taşıp gitmesine izin vermeden, unutmadan yazmalı. Nasıl yazdım acaba kaygısını düşünmeden. Bırakayım da taşsınlar satırlara. Bırakayım da onlar karar versin nasıl şekil alacaklarına dedim. Dedim ve geliverdim buraya. *** Hava ne güzel. Dünden sonra nasıl da becerebildi ki bu kadar güzel olabilmeyi. İnsan da böyle olabilir mi, o şiddetli yağmurlarının üzerine?

Orta yaslarda bir kirtasiye sahibi ve etraflica bakinip kararsiz kaldigim dukkani.  Yine defterimi degistirmeye gelmistim. Bir turlu begenemeyip yazmaya baslayamadigim defterimi. Dukkanda musteri kalmayana dek incelemistim tum cesitlerini. Halimi anlayan, ama neden bir degistirme işlemi için bile bu kadar yardim sever olduğunu anlayamadigim bu adama hayran kalmistim. Sonra farkli renkte, boyutta, kalinlikta tum defterlere ilisti gozum. Hangisine karar vermeliyim derken renkli bolmelere ayrilmis olan defterin benim icin daha kolaylik saglayacagini belirtti kırtasiye sahibi. Elimdeki defterse uzerime tam uymustu ve derken bana karisivermisti. Onun bir anda nereye gidiverdigini simdi anliyordum.  Dukkandan ayrildim ve hemen onundeki o ucsuz bucaksiz okyanusu henüz fark ettim. Okyanusu asmak geldi icimden. Ve bir anda oluverdi icimdeki bu istek. Uzerimdeki elbisenin askilarini kavradi ellerim omuz